In Memoriam
Honden leven maar zo kort
Herinneringen blijven eeuwig
Sil
(12 december 1988 - 17 november 1999)
Sil (Isil Mouton du Patrie) werd op 12 december 1988 geboren en groeide op tot een vrolijke hond. Hoewel hij een zeer veelbelovende afstamming had, scoorde hij op shows geen hoge ogen. Hij had enkele schoonheidsfouten, zoals te weinig vacht, een niet correct staand oor en een te vrolijke staart. Toch was hij op zijn eigen manier een prachtige hond met een magnifieke atletische uitstraling. Hij was niet altijd even dapper, maar kon dit goed verbergen met de nodige bravour. Als hij niet meer wist wat te doen, dan zette hij zichzelf onder appèl en kwam naast me volgen.
Sil was een echte flierefluiter en levensgenieter. Zijn naam kwam van Sil de Strandjutter. En dat was hij! Als hij de kans kreeg schuimde hij overal rond waar wat te beleven was. Hij was een echte charmeur en wist alle teefjes voor hem te winnen. Een knuffelbeer was hij ook: niets gezelliger dan lekker op schoot komen! Activiteit vond hij prachtig. Naast de fiets vond hij een feest en hij kwam na enkele kilometers helemaal in trans. Maar een hert of konijn opjagen vond hij ook reuze interessant! Als hij maar kon rennen.
Op jonge leeftijd haalde hij met speels gemak het Diploma Gehoorzame Hond van de Dierenbescherming. Later acteerde hij samen met mij in de promotiefilm voor de hondentraining van de Dierenbescherming. Ondanks dat hij al een tijdje niet actief trainde en de camera hem constant volgde, bleef hij keurig de gevraagde oefeningen uitvoeren.
 Sil op 1 jarige leeftijd |
Toen hij al op leeftijd was, verhuisde hij mee naar Flevoland. Hierdoor kwam ik bij een andere hondenvereniging terecht en maakte ik kennis met het G&G-programma. Tijdens een training zag ik de toekomstige G&G1-examen-ploeg trainen en merkte op dat Sil de meeste oefeningen zo mee kon doen. Hierop werd ik uitgenodigd om met Sil mee te doen aan het examen (er bestond toen nog geen G&GB). Dit was al 6 weken later! In deze korte tijd wisten Sil en ik op niveau te komen. Hiervoor moesten twee oefeningen aangeleerd worden, die Sil nog nooit geleerd had: apporteren en terug plaats. Het los volgen ging Sil goed af, ondanks dat daarop nooit bewust getraind was.
Tijdens het G&G1-examen was Sil al ziek: hij plaste bloed. Hij was echter fit genoeg en deed dus wel mee. Hij haalde zijn G&G1-diploma. Anderhalve week later besloot ik niet meer met hem te trainen, omdat hij hard achteruit ging. Hij bleek prostaatkanker te hebben, wat al flink uitgezaaid was in zijn botten. Toen deze uitslag bekend werd, was Sil er zo slecht aan toe, dat hij nauwelijks nog kon lopen en veel pijn had. Op een woensdag werd hij uit zijn lijden verlost. Die zondag daarop volgend kreeg ik zijn G&G1-diploma op de club uitgereikt… De laatste groet van mijn vrolijke strandjutter. Een stijlvol afscheid van een geweldige hond.
 Sil na een duik in het water |
 Sil (staand) en Lars, op volwassen leeftijd |
Laatst gewijzigd op: